Wieniec adwentowy to pierwotnie pogański symbol, który dla ludów barbarzyńskich symbolizował życie, które przetrwa zimę. Wykonując wieniec z liści cyprysu, ludy te podtrzymywały nadzieję na powrót wiosny i bogactwo życia. Kiedy zostali ewangelizowani, nadal używali wieńca, ale symbolizującego Jezusa, który oferuje człowiekowi prawdziwe życie, które zwycięża śmierć. Podczas czterech tygodni Adwentu wieniec był przechowywany w domu, coraz bardziej oświetlony, a kiedy nadeszło Boże Narodzenie, rodzina powiesiła wieniec przed drzwiami wejściowymi jako wyraźny znak, że dom jest chrześcijański.
Czym jest wieniec adwentowy?
Jest to wieniec z zielonych gałązek, na których umieszcza się cztery świece. Zwyczajowo umieszcza się go na stole lub pniu drzewa, a nawet zawiesza pod sufitem za pomocą ładnej wstążki. Zasadniczo nie umieszcza się go na ołtarzu, ale obok ambonki lub w innym odpowiednim miejscu w kościele, na przykład obok obrazu lub ikony Matki Bożej. Wieniec adwentowy jest pierwszą zapowiedzią Bożego Narodzenia.
Jak powstał wieniec adwentowy?
Jest to zwyczaj, który powstał w krajach germańskich i rozprzestrzenił się w Ameryce Północnej, stając się symbolem Adwentu w chrześcijańskich domach, parafiach i społecznościach.
Podczas zimna i ciemności późnej jesieni przedchrześcijańskie ludy germańskie zbierały wieńce z zielonych gałęzi i podpalały je na znak nadziei na nadejście wschodzącego słońca i wiosny.
Jest to przykład chrystianizacji kultury, w której starożytny element nabiera nowego i pełnego znaczenia: wieniec adwentowy znajduje wspaniałe odniesienie w Jezusie Chrystusie, światłości świata, zwycięzcy nad ciemnością i mrokiem.
Jak składa się wieniec adwentowy?
Składa się z okrągłego wieńca, gałązek lub zielonych liści, czterech świec i dekoracji, takich jak czerwone jabłka i czerwona wstążka.
Okrągły wieniec: okrąg nie ma początku ani końca, przypominając jedność i wieczność Pana Jezusa Chrystusa, który jest taki sam wczoraj, dziś i na wieki. Jest to znak Bożej miłości, która jest wieczna, bez początku i końca. Jest to również zaproszenie, aby nasza miłość do Boga i bliźniego nigdy się nie skończyła.
Zielone liście: zielone gałęzie mogą być gałęziami sosny lub podobnymi. Reprezentują one Jezusa wiecznie żywego i obecnego wśród nas.
Ozdoby: Zazwyczaj są to czerwone jabłka i czerwona wstążka. Jabłka reprezentują owoce z ogrodu Eden z Adamem i Ewą. Mówią o grzechu i wygnaniu z raju, a także o ciągłej tęsknocie istot ludzkich za powrotem do niego. Natomiast czerwona wstążka oznacza miłość Boga, która nas otacza, a także naszą odpowiedź miłości do Pana.
Cztery świece reprezentują cztery niedziele, które składają się na ten czas czujnego oczekiwania. Przypominają nam o ciemności spowodowanej przez grzech, który oślepia człowieka i oddala go od Boga. W ten sposób, z każdą zapaloną świecą, ludzkość zostaje oświecona i nadal jest oświecana wraz z przyjściem Jezusa Chrystusa na nasz świat.
Dlaczego co tydzień zapalamy świecę na wieńcu?
Jako wyraz radosnego oczekiwania, co tydzień wykonujemy obrzęd zapalania świec na wieńcu, po jednej w każdą niedzielę Adwentu, aż wszystkie zostaną zapalone na końcu.
Stopniowe zapalanie tych świec uświadamia nam upływ czasu, w którym oczekujemy ostatecznego i definitywnego przyjścia Pana. Ta podróż, której towarzyszy modlitwa lub pieśń, zaznaczy kroki, które przybliżają nas do świąt Bożego Narodzenia i pomoże nam być bardziej świadomymi okresu, w którym się znajdujemy.
Jakie jest ogólne znaczenie wieńca adwentowego?
Ta prosta ozdoba bożonarodzeniowa jest jednocześnie wspomnieniem, symbolem i proroctwem:
Jest wspomnieniem różnych etapów historii zbawienia przed Chrystusem.
Jest symbolem proroczego światła, które oświetlało noc oczekiwania aż do świtu Słońca Sprawiedliwości.
Jest to proroctwo o Chrystusie, światłości świata, który powróci, aby oświetlić świat raz na zawsze i wszystkich tych, którzy czekają z zapalonymi lampami.
Cztery świece wieńca adwentowego symbolizują cztery niedziele przygotowania do Bożego Narodzenia. Reprezentują również cztery postacie biblijne:
Pierwszą z nich jest Izajasz, który przynosi nam NADZIEJĘ na przyjście garncarza Jezusa. On chce uformować glinę, z której jesteśmy ulepieni.
Druga z nich oznacza Świetęgo Jana Chrzciciela, który pokazuje nam pustynię, na której się znajdujemy. Głosi on POKUTĘ, abyśmy mogli przygotować się na przyjście Mesjasza. Fioletowy kolor szat liturgicznych symbolizuje tę propozycję.
Trzecią postacią jest Matka Boża, która daje nam WIARĘ w Tego, który jest w Jej łonie i który przychodzi, aby nas zbawić. Dlatego kolor szat liturgicznych jest różowy.
Czwarta świeca reprezentuje Ducha Świętego. On rodzi Dzieciątko Jezus w łonie Maryi Dziewicy. On również, z Maryją, rodzi dzieci Boga przez NAWRÓCENIE grzeszników.
Cztery świece odnoszą się również do czterech punktów kardynalnych: północy, południa, wschodu i zachodu. Chrystus przyszedł, aby odkupić całą ludzkość.
Kolory świec wieńca adwentowego, zielony, czerwony, różowy i biały, obejmują rozpoczynający się rok liturgiczny i symbolizują wielkie etapy zbawienia.
Papież Franciszek mówi, że Adwent „ma trzy wymiary: przeszłość, przyszłość i teraźniejszość. Służy oczyszczeniu nadziei i przygotowaniu na ostateczne spotkanie z Panem, który już przyszedł, ale przyjdzie ponownie. On przychodzi do naszych serc każdego dnia i w każdej chwili”¹.
Musimy być czujni i nie przegapić tego szczególnego czasu Adwentu. Modlitwa prowadzi do działania, a działanie staje się modlitwą i przybliża nas do Boga. Jest to czas nadziei, pokuty, wiary i nawrócenia poprzez działanie Ducha Świętego, aby Jezus Chrystus był zawsze słońcem, które oświetla świat i naszą egzystencję.
¹ Homilia papieża Franciszka 03 grudnia 2018 r.